W artykule Aleksandry Tarki pt.: „VAT: dostawę towarów może stanowić tylko darowizna" (Rzeczpospolita 21.09.2021 r.) poruszono sprawę interpretacji podatkowej, która traktowała o przeniesieniu na gminę własności sieci kanalizacji deszczowej w zamian za nieuregulowany przez spółkę podatek od nieruchomości.

W sprawie nastąpiła rozbieżność pomiędzy podatniczką - która uznała, że czynność nie podlega opodatkowaniu, gdyż jest to szczególny sposób uiszczenia należności podatkowej realizowany w ramach umowy, w której nie następuję wymiana świadczeń obu stron - a urzędem, stojącym w opozycji do powyższej interpretacji. Fiskus uznał bowiem, że dostawa towarów, jakim w tym wypadku było przeniesienie prawa do rozporządzania i dysponowania dobrem materialnym jest czynnością opodatkowaną. Urząd w swojej interpretacji posłużył się art. 7 ust. 2 ustawy o VAT, określając czynności pomiędzy stronami jako „wszelkie inne darowizny”, które są nieodpłatne, a tym samym objęte opodatkowaniem w sytuacji, gdy spółka była w całości lub częściowo zwolniona z podatku VAT.

Spółka interpretację postanowiła zaskarżyć, a Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku przyznał skardze zasadność, a tym samym zwolnił spółkę z regulowania podatku. W uzasadnieniu sądu możemy przeczytać, iż sednem sprawy i rozważania zasadności opodatkowania jest klasyfikacja charakteru czynności dokonywanej na podstawie art. 66 ordynacji podatkowej jako czynności cywilnoprawnej. Urząd zaś błędnie zinterpretował czynności z art. 66 ordynacji podatkowej jako „wszelkie inne darowizny”, o których mowa w art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT.

Sąd powołał się na wyrok TSUE z 11 maja 2017 r. w sprawie C-36/16, w którym czytamy, że dostawa towarów jest dokonywana "odpłatnie" w rozumieniu dyrektywy VAT, jedynie wtedy gdy między dostawcą a odbiorcą istnieje stosunek prawny, w ramach którego następuje wymiana świadczeń wzajemnych.

WSA podkreślił, że dostawa towarów w rozumieniu art. 7 ust. 2 pkt 2 ustawy o VAT może stanowić jedynie czynność prawna będąca darowizną, jednak umowa cywilnoprawna uregulowana w art. 66 ordynacji podatkowej nie ma charakteru darowizny, zgodnie z art. 889 pkt 1 k.c. Reasumując czynność przeniesienia własności nieruchomości w zamian za wygaśnięcie zobowiązania podatkowego nie jest objęta podatkiem VAT przez brak ekwiwalentności świadczeń stron.

Michał Wojtas - doradca podatkowy, wspólnik w kancelarii EOL - komentuje sprawę:

Komentowany wyrok WSA w Gdańsku jest z oczywistych względów słuszny. Sąd nie mógł inaczej rozstrzygnąć skargi wniesionej przez podatnika, który chciał upewnić się co do skutków VAT w zakresie niepieniężnego wygaśnięcia swojego zobowiązania podatkowego wobec gminy z tytułu podatku od nieruchomości. Po pierwsze, organ interpretacyjny wydał interpretację w oczywisty sposób sprzeczną z orzecznictwem sądowo-administracyjnym oraz orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości UE (sprawa C-36/16 wprost dotycząca polskich przepisów). Organ interpretacyjny stwierdził, że przeniesienie rzeczy/nieruchomości w zamian za wygaśnięcie zobowiązania podatkowego jest czynnością nieodpłatną – co ogólnie oznacza, że jest świadczeniem wzajemnym. Orzecznictwo sądów administracyjnych jest jednolite i wskazuje, że przeniesienie ruchomości lub nieruchomości w celu wygaśnięcia zobowiązania podatkowego nie jest czynnością, w której występowałyby wzajemne świadczenia. Mimo wymogu podpisania umowy cywilnoprawnej między podatnikiem-dłużnikiem a organem podatkowym, jej przedmiotem jest ustalenie sposobu uiszczenia należnego podatku w formie niepieniężnej, na co organ podatkowy musi wyrazić zgodę. Po drugie, nie sposób nie odnieść wrażania, że wyrażone przez organ interpretacyjny rażąco błędne stanowisko kwalifikujące przeniesienie własności towaru w zamian za wygaśnięcie zobowiązania podatkowego jako nieodpłatnej dostawy towarów – kwalifikowanej jako „inna darowizna" – podlegającej opodatkowaniu jest kolejną odsłoną cichej wojenki fiskusa z gminami na gruncie VAT. Wydanie negatywnej interpretacji półce gminnej nie jest przypadkowe, gdyż uwypukla problem ostatnich lat – jakim jest coraz częstsza profiskalna wykładnia przepisów lub czasami wręcz wykładnia contra legem – tylko po to, żeby zniechęcić podatnika do wykonania zaplanowanych czynności poprzez pozbawienie lub odroczenie w czasie uzyskania przez niego ochronny z interpretacji. Po trzecie należy przypomnieć, że do wydawania interpretacji indywidualnych zastosowanie mają zasady ogólne Ordynacji podatkowej, w tym zasada praworządności i pogłębiania zaufania do organów podatkowych. Wydaje się, że organ interpretacyjny w niniejszej sprawie odpuścił sobie stosowania tych przepisów prawa. Takie działanie ma skutek niszczenia jedynego dostępnego dla wszystkich podatników prostego narzędzia pozyskiwania wiedzy co do rozumienia trudnych przepisów podatkowych, których samo Ministerstwo Finansów niezmiernie rzadko podejmuje się wyjaśniania.

https://www.rp.pl/rachunkowosc/art18939081-vat-dostawe-towarow-moze-stanowic-tylko-darowizna